لوگوي وب سايت

ادامه دسته بندی حلالها بنا به خواص فیزیکی

تاريخ ارسال نوشته: 17 آگوست 2021
ادامه دسته بندی حلالها بنا به خواص فیزیکی

 

همانگونه که از خاطرتان گذشت شرکت کویر شیمی در مقاله قبلی به دسته بندی حلالها پرداخت.

دسته بندی حلالها از روی خواص فیزیکی و عوامل ویژه انها عوامل متعددی داشت.

شرکت کویر شیمی در این مقاله به شرح مختصری از دو مورد دیگر از دسته بندی حلالها می پردازد.

 نقطه جوش و دامنه جوش:

 

دمای جوش یک ماده بنا به تعریف ،دمایی است که در ان فشار بخار ماده با فشار محیط اطراف ان مساوی باشد.
از نظر تئوری ،دمای جوش معمولا با این حقیقت مشخص می شود که حبابهای بخار بطور مدام ،در داخل فاز مایع ماده توسعه یابند،

اکثر دماهای جوش در فشار معمولی 760میلیمتر جیوه ،اندازه گیری میشود.
اندازه گیری های انجام شده در فشارهای دیگر با ذکر فشار ازمایش بیان میشود.

در موردی که فشار نامعلوم است با استفاده از فرمولی که توسط کرافتز تدبیر شده لست،

دمای جوش در هر فشار معینی می توان تقریبا به دمای جوش در فشار عادی (760میلیمتر )تبدیل شود.

نقطه اشتعال خود بخود و نقطه گرگیری(اذرخش):

خواص فیزیکی معمولا شمل داده های ایمنی مثل اشتعال خودبخود،نقطه اذرخش،دمای افروزش و حدود افروزش پایین و بالا (حدود انفجار) نیز می شوند.

در هر حال ارقام ایمنی ،همان مفهوم چگالی ،جذب نوری یا دمای جوش در خواص فیزیکی را ندارند.
بلکه بیشتر ارقام اعدادی هستند که با روشهای مخصوص بدست امده اند و قابل مقایسه با یکدیگرند.

روش ها و دستگاههایی که برای هر ازمون بکار گرفته می شوند بستگی به دستورالعمل دارند.
به استثنای بعضی هیدروکربنهای کلردار،تمام حلالهای ابی قابل اشتعال اند.

 

 

پایین ترین دمایی که در ان به اندازه کافی حلال در فشار جو تبخیر می شود تا اشتعال ناگهانی مخلوط بخار ان با هوا را مجاز سازد،نقطه اشتعال خودبخود حلال نامیده میشود.
این نقطه اشتعال خودبخود برای هر حلالی در یک دمای متفاوت صورت میگیرد.

وقتی که اکسایش مخلوط بخار/هوا کامل شد،احتراق تمام میشود.بنابراین مدت اشتعال کوتاه است.
گاهی اوقات از نقطه اذرخش حلال نیز ذکری به میان امده است

و این دمایی است دران حلال بعد از افروزش اتفاقی به سوختن در هوا ادامه می دهد.

نقطه اذرخش یک حلال معمولا دمایی تا حدود 10 درجه سانتی گراد بالاتر از نقطه اشتعال ان است.
برای تعیین نقطه اشتعال ،گاهی اشتعال را در ظرفهای باز صورت می دهند وبعضی مواقع در ظرفهای بسته.
قاعدتا نقاط اشتعال اندازه گیری شده در ظروف باز بیشتر از نقاط اشتعال در ظروف بسته اند.

مایعات قابل اشتعال موقعی می توانند در دمای زیر نقطه اشتعال خودشان افروخته شوند که منبع افروزش اتفاقی(خارجی)،ناحیه ای محصور از سطح مایع قابل اشتعال را گرم کند و بعد مخلوط حاصل از بخار حلال و هوا را بیافزاید.(مثل عمل فتیله).

مایعات قابل اشتعال موادی هستند با یک نقطه اشتعال که در 35 درجه سانتی گراد نه جامدند ونه روغنی،در 50درجه سانتی گراد دارای فشار بخار 3/06 بار یا کمتراند یا متعلق به یکی از گروههای زیر هستند:

گروه الف:

مایعاتی با نقطه اشتعال کمتر از 100 درجه سانتی گراد که انحلال پذیری اب گروه (ب) را ندارند.

و عبارتند از:
1-مایعات خطرناک دسته اول:مایعاتی با نقطه اشتعال زیر 20 درجه سانتی گراد
2-مایعات خطرناک دسته دوم :مایعاتی با نقطه اشتعال بین 21 درجه سانتی گراد تا 55 درجه سانتی گراد
3-مایعات خطرناک دسته سوم :مایعاتی با نقطه اشتعال بیش از 55 درجه سانتی گراد تا 100 درجه سانتی گراد

این دستورالعمل ،قواعد ایمنی وسیعی رابرای انبار کردن و حمل و نقل هر دسته از مایعات خطرناک شرح می دهد.

گروه ب:

مایعاتی با نقطه اشتعال 21 درجه سانتی گرادکه در 15 درجه سانتی گراد در هر نسبت در اب حل می شوند.
یا انهایی که اجزاء مایع قابل اشتعال انها در 15 درجه سانتی گراد در هر نسبت مفروض در اب حل میشوند.

مطالب مرتبط
ديدگاه ها

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

20 − دو =

Valid CSS!