در این مقاله شرکت کویر شیمی به دسته بندی حلالها از نقطه نظر عملی می پردازد.
که به اختصار به شرح زیر است:
الف-ظرفیت حلال برای مواد خام لاک
ب-گروه بندی از روی کیفیت جوش:
ج-تبخیر و سرعت تبخیر-فشار بخارو گرمای تبخیر
د-ظرفیت رقیق سازی
در درون گروههای مجرد حلالی-دسته های ساختمانی شیمیایی-تفاوت قابل توجهی در سرعتی که در ان یک جسم حل شدنی حل می شود وجود دارد(برای مواد خام لاک)
اعضاء پایین تر یک مجموعه همرده ،از دسته های ساختمانی شیمیایی بطور واقعی همیشه بسیار سریعتر در موادی که باید حل شوند نفوذ می کنند.
این مساله می تواند نتایج مطلوب و نامطلوبی را به جود اورد.
اگر انباشتگی نامطلوب جسم حل شونده پیش اید،این پدیده را ممکن است با اضافه کردن موادی که به حلالهای ضعیف اضافه می شوند، یا حتی رقیق کننده های غیر حلال تصحیح کرد.
جاییکه انها ممکن است ورم کنند و فقط در چنین مواقعی است که حلالهای واقعی اضافه می شوند.
در مورد لایه های لاکی ،ضروری است که حتی از تبدیل یک رنگ به رنگی موقت(تجزیه)در طی خشک کردن اجتناب شود.
از این عمل می توان با مصرف مقادیر کافی حلالها با فراریت پایین جلوگیری کرد.
این حلالها خروج مقادیر جزیی رطوبت را ،که روی نیمه خشک شده لایه لاک در اثر سرد شدن بخارات هوا قبل از اینکه لایه غیر قابل نفوذی تشکیل شود جمع و متراکم می شوند،فراهم می کنند.
حلالها با فراریت پایین که با اب غیرقابل امتزاج هستند ،از نفوذ رطوبت متراکم به داخل لایه لاک تا میزان لازم برای خسارت جلوگیری می کنند.
از نظر کاربردی ،حلالها بر طبق نقطه جوش و دامنه جوش در فشار عادی به دسته های زیر تقسیم می شوند:
1-حلالها با نقطه جوش پایین <100
2-حلالها با نقطه جوش متوسط 100-150
3-حلالها با نقطه جوش بالا 150<
در مقالات بعدی به شرح دو موررد دیگر میپردازیم.
كليه حقوق مادي و معنوي اين سايت جهت وب سايت شركت کویر شیمی اسپادانا محفوظ است
طراحي و اجرا: رها وب ديزاين | Raha Web Design
مطالب مرتبط