دسته بندی حلالها از نقطه نظر عملی

در این مقاله شرکت کویر شیمی به دسته بندی حلالها از نقطه نظر عملی می پردازد.

که به اختصار به شرح زیر است:

حلالها از نقطه نظر عملی به دسته های زیر تقسیم می شوند:

الف-ظرفیت حلال برای مواد خام لاک

ب-گروه بندی از روی کیفیت جوش

ج-تبخیر و سرعت تبخیر-فشار بخارو گرمای تبخیر

د-ظرفیت رقیق سازی

1-ظرفیت حلال برای مواد خام لاک

در درون گروههای مجرد حلالی-دسته های ساختمانی شیمیایی-تفاوت قابل توجهی در سرعتی که در ان یک جسم حل شدنی حل می شود وجود دارد(برای مواد خام لاک)

اعضاء پایین تر یک مجموعه همرده ،از دسته های ساختمانی شیمیایی بطور واقعی همیشه بسیار سریعتر در موادی که باید حل شوند نفوذ می کنند.

این مساله می تواند نتایج مطلوب و نامطلوبی را به جود اورد.
اگر انباشتگی نامطلوب جسم حل شونده پیش اید،این پدیده را ممکن است با اضافه کردن موادی که به حلالهای ضعیف اضافه می شوند، یا حتی رقیق کننده های غیر حلال تصحیح کرد.

جاییکه انها ممکن است ورم کنند و فقط در چنین مواقعی است که حلالهای واقعی اضافه می شوند.
در مورد لایه های لاکی ،ضروری است که حتی از تبدیل یک رنگ به رنگی موقت(تجزیه)در طی خشک کردن اجتناب شود.
از این عمل می توان با مصرف مقادیر کافی حلالها با فراریت پایین جلوگیری کرد.

این حلالها خروج مقادیر جزیی رطوبت را ،که روی نیمه خشک شده لایه لاک در اثر سرد شدن بخارات هوا قبل از اینکه لایه غیر قابل نفوذی تشکیل شود جمع و متراکم می شوند،فراهم می کنند.
حلالها با فراریت پایین که با اب غیرقابل امتزاج هستند ،از نفوذ رطوبت متراکم به داخل لایه لاک تا میزان لازم برای خسارت جلوگیری می کنند.

2-گروه بندی از روی کیفیت جوش:

از نظر کاربردی ،حلالها بر طبق نقطه جوش و دامنه جوش در فشار عادی به دسته های زیر تقسیم می شوند:
1-حلالها با نقطه جوش پایین <100
2-حلالها با نقطه جوش متوسط 100-150
3-حلالها با نقطه جوش بالا 150<

بسته به روش به کار رفته در تعیین سرعت تبخیر یک خطای اضافه بر 5% بر اعداد تبخیر بالای 15 درصد ،وجود دارد.این خظا با بالا رفتن عدد تبخیر افزایش می یابد.
در استاندارد دی پنتن روشی شرح داده شده تحت شرایط معینی ،یک افت وزنی به درصد به صورت یک عدد تبخیر فراهم می شود.
معمولا فراریت بالای حلالها برای صرفه جویی در وقت در لاک کاری مطلوب است.در هر حال اگر فقط حلالهای بسیار فرار بکار روند،نتایج نامطلوب(تغییر رنگ،کدری و جریان ضعیف)صورت می گیرد.
از طرف دیگر اگر حلال با فراریت بیش از حد پایین به محلولهای لاکی اضافه شود ،ممکن است در ابتدا به نظر برسد لایه بسیار کشدار(الاستیک)و درخشنده است،اما بعدا به تدریج که حلالها با فراریت کم به تبخیر ادامه می دهد،لاک هر دو قابلیت ارتجاع و براقیت را از دست می دهد.
تحت شرایط نا مطلوب ،در نتیجه این پدیده ،سطح ممکن است کدر شودو ترکها ممکن است در پوشش گسترش یابند.
به عبارت دیگر مقدار زیادی حلالها با فراریت کم در ابتدا به ظاهر یک اثر شکل پذیری پلاستیسیته می دهد،اما این اثر تحت نفوذ نور ،هوا و شرایط جوی سریعا ناپدید می شود.
درخشندگی دائمی و قابلیت ارتجاع (الستیسیته)با دوامی فقط می تواند در اثر نرم کننده های (پلاستی سایزرها)واقعی و رزینهای نرم حاصل شود.
اشکالات شرح داده شده ،در اثر مصرف حلالها با فراریت متوسط کاهش میابند.
به این دلیل معمول است حلالها ی با فراریت بالا و متوسط را تا انجا که ممکن است بکار برد و حداقل حلالهای خالص با فراریت کم را برای تکمیل کردن و بهبود جریان اضافه کرد.مقادیر زیاد فقط در موارد خاصی مصرف می شوند،مثلا در لاکهای قلم مویی.
مواردی وجود دارند که برای رسیدن به خشک شدن بقدر کافی سریع یا مواد جامد موجود به طور غیر معمول زیاد،حتی حلالهای با فراریت متوسط بکار نمی روند،برای مثال در لاکهای اب بندی کننده در بطریها و نیز در چسبها.

در مقالات بعدی به شرح دو موررد دیگر میپردازیم.