در مقاله قبلی شرکت کویر شیمی دو مورد از دسته بندی حلالها را به طور مختصر به توضیح ان پرداخت.

و در این مقاله دو عامل دیگراز دسته بندی حلالها را به مختصر توضیح خواهیم داد.

که به شرح زیر می باشد:

دمای افروزش(نقطه افروزش چکه ای و گروه افروزش):

بوضوح باید بین نقطه اشتعال خود بخود یک حلال و دمای افروزش ان تفاوت گذاشت.

در ازمون تعیین نقطه اشتعال خود بخود ،مخلوط های بخار حلال و هوا را به وسیله یک منبع خارجی مشتعل می کند.

(برای مثال شعله گاز)،همان مخلوطهای هوا و بخار حلال می توانند در یک دمای نسبتا بالاتر افروخته شوند.

توافق شده که دمای افروزش ،پایین ترین دمای سطح یک شیشه است که اگر مایع اشتعال پذیری روی ان بچکد،افروزش خودبخود صورت بگیرد.

(DIN 51794) این دما همچنین نقطه افروزش چکه ای نامیده می شود.
نقطه افروزش چکه ای ممکن است روی فلزات و سطوح الوده دیگرپایین تر باشد.

مثلا به علت اعمال کاتالیزوری اکسیدها،بیشتر حلال ها نیز وقتی با هوا گرم میشوند به طور خودبخود اتش می گیرند.
کمترین دمایی که در ان یک افروزش خودبخود می تواند صورت گیرد ،نقطه افروزش گاز حلال است.
در بیشتر موارد این نقطه به طور قابل ملاحظه ای بالاتر از دمای افروزش است.

دماهای افروزش ایی ،اوهلی عبارتند از :

الف:دمای حاصل از مخلوط بخار حلال و هوا
ب:دمای حاصل از چکاندن حلال روی سطح گرم شده به نامهای زیر:

الف :نقطه افروزش گاز

ب:نقطه افروزش چکه ای

حدود افروزش(حدود انفجار)دامنه افروزش(دامنه انفجار):

انفجارمخلوط بخار یک حلال /هوا فقط با یک دامنه غلظت معین ممکن است.
احتراقی از مخلوط بخار حلال و هواست که به طور همزمان با افروزش ،بدون اعمال انرژی وهوا صورت می گیرد.
غلظت های بالایی و پایینی بخار حلال در هوا1013mbar=760mmghکه در ان انفجار،توسط یک منبع افروزش خارجی نمی تواند صورت گیرد،حدود پایینی و بالایی افروزش (انففجار)هستند.

حد پاین افروزش با این واقعیت مشخص می شود که غلظت بخار حلال در هوا 760mmgh=1013mbar برای انفجار کافی است.
برعکس ،مقدار بخار حلال در هوا ممکن است انقدر زیاد باشد که در این مخلوط با هوا،اکسیژن کافی برای چنین ترکیبی وجود نداشته باشد.
پایین ترین غلظت بخار حلال در هوا فشار mmhg760=1013mbar که در این پدیده مشاهده می شود ،حد بالایی افروزش نامیده می شود.